صدای پای موریانه ها می آید.

از پشت شیشه ی بخار گرفته ی دفتر وکالت قدم هایشان را دنبال کردم.دست های همدیگر را گرفته بودند.باران نم نم می بارید.

ساعتی بعد جدا جدا از در دادگاه بیرون آمدند.

در دفتر با صدای بلندی گشوده شد.

- تمام شد.زن خوبی بود.افسردگی داشت.

باریدن شدت گرفت.قدم های آهسته زن او را دور و دور و دورتر کرد.از پشت شیشه دیگر چیزی پیدا نبود.

صدای پای موریانه ها می آید....

یادم میفته.بی کم و کاست.حالا که آب دهانم رو نمیتونم قورت بدم.انگار که هزار جوی خشکیده باشم و اون حرف ها جاری شدن توی جسمم.نه مثل آب که مثل درد.زیر پوست و لابه لای استخونام.حالا که چشمام مثل دو کوره ی آتیش میسوزن و از خواب با صدای ناله ی خودم بیدار میشم.تکرار و تکرار و مکرر میشن تو ذهنم. دختری اهل قلم و فکر وشعر و خط بود.یکسالی ازش بی خبر بودم.حالا تکیده و زار ونزار شده بود.جا خوردم از دیدنش.میگفت یک ساله که عاشق شده،یک ساله که پیشنهاد پسری را پذیرفته و حالا چند ماهه که اون پسر ولش کرده.حالا خودش مونده وخاطرات و پاکتی آدامس یادگاری. از اون بیست وچند سال صدای پای موریانه ها می آید....ادامه مطلب